Een spoedig vertrek

De veiligheid werd nu op de proef gesteld. Plots werden onze namen op het televisiescherm vermeld. Eerst lieten ze Richard aan het woord, daarna volgde er een interview met twee politieagenten.  Zij zegden: “ Nu zijn we nog op zoek naar de twee blanken die deze viezerik geholpen hebben.”  Zelf hadden we geen weet van wat er op televisie gezegd werd, het waren onze vrienden die ons kwamen waarschuwen. 

Aan onze vriend Ivan vertelden we over onze opendeurdag op1 mei. Hij adviseerde ons om deze dag niet meer te organiseren omdat hij vermoedde dat er mensen met slechte intenties zouden langskomen.  Diezelfde dag zijn Nick en ik nog naar de ambassade gegaan en vertelden aan hen onze situatie. Op dat moment ging alles in versnelde versie. De ambassade vervoerde ons met hun  wagen naar Huis om onze koffers te pakken. Daar namen we afscheid van Rafikki. Het was net alsof hij wist dat we het land zouden verlaten. Janken alsof we op zijn staartje hadden gestaan.  De koffers werden in de jeep gehesen en terug naar de ambassade in Kampala vervoerd.

We belden met Rita Heyrman en zij kon op diezelfde dag ons vliegticket nog boeken.  Alvorens we vertrokken kregen we nog een lekkere maaltijd en warme douche bij het huis van Wilfried Fieremans.  Toen ik onder de douchekraan stond kwam trokken mijn mondhoeken spontaan  opwaarts. Het warme water leek wel oneindig.  Net zoals ik van de douche genoot, genoot ik ook van de maaltijd die ons werd voorgeschoteld.

Omdat alles in een versnelde versie gebeurde konden we geen afscheid nemen van Richard. We hebben nog een taxi betaald die een 20-tal leerlingen kon vervoeren naar de luchthaven. Natuurlijk komen de leerlingen te laat en moesten we op 10 minuten afscheid nemen. Dit afscheid viel ons enorm zwaar. Zoveel gedaan voor de school en zoveel blijdschap terug gekregen. Plots eindigt ons verhaal in Baden Powell zonder zelfs maar “The end” te kunnen zeggen L.

22 april B-day Jill

Op vrijdag had ik echt geen zin om te verjaren. Waarom zou ik mijn verjaardag vieren als iedereen op school met een triest verhaal van Richard in zijn of haar hoofd zit? Nick stond vandaag vroeger op als ik, wat mij al een beetje verbaasde. Toen ik zelf met kleine oogjes uit bed stapte en goedemorgen zei tegen de meisjes merkte ik dat Nick niet meer in het huis was. Nu wist ik zeker dat hij iets van plan was J. 

Een half uurtje l               ater Kwam Nick al zingend naar binnen via de achterdeur met een taart met 22 kaarsjes en een grote vuurwerkstok die mijn ogen bijna verblindde.  Ik ademde diep in , maakte een wens en blies alle 22 lichtjes in één adem uit. En smullen maar!

Nadat we onze buik rond aten gingen we naar school, back to reality J.  Nu Richard afwezig is moeten we de school samen met het leerkrachtenteam in goede banen leiden. Nick en ik hielden ons vandaag bezig met het maken van contracten voor de leerkrachten.  Daarna  betaalden we de leerkrachten uit met het geld dat sponsors via kids of hope inzamelen. Meteen na de uitbetaling ging ik met de kinderen het klaslokaal versieren met ballonnen en slingers voor mijn verjaardagsfeestje. Meester Kenneth maakte samen met enkele andere leerlingen tekeningen en teksten om tegen de muur te kleven. Nick kocht kaarsen en stak die met een nagel in de muur. We hebben ‘s avonds immers geen verlichting op school. De kaarsen waren zoals de kers op de taart, PRACHTIG!!!!

Het ontroerde mij heel erg toen de leerlingen mij hun cadeautjes overhandigden.  De kinderen hebben bijna geen geld en toch hebben ze voor mij een cadeautje gekocht. Kauwgom, lolly’s, een reep chocolade, zelfgemaakte armbandjes en lieve briefjes. Deze cadeaus zijn miljoenen waard!! Denyse en Jo hebben mijn verjaardagsfeest een extra dimensie gegeven. Zij kochten frisdrank voor ale kinderen en deelden die in plastieken bekertjes uit.  Het gezicht dat je hier ziet bij een kind die frisdrank krijgt kan je vergelijken met de gelaatsuitdrukking van een kind uit België dat een nieuwe playstation krijgt.  Iedereen veranderde mijn dag in een paradijs!

Als afsluiter van de avond trok ik samen met Nick en Ivan naar onze vaste uitgaansplek, Iguana! Na het dansen kwam ik thuis en wriemelde ik mijn hoofd met een grote glimlach in mijn hoofdkussen.

Dikke kus Nick en Jill

De laatste loodjes wegen het zwaarst

Nu al deze feiten zijn gebeurt zijn we bang aan het afwachten wat er met Richard zal gebeuren. Ondertussen kunnen we moeilijk ons hoofd nog bij het project houden. Al een geluk dat we ons project vooral in het eerste deel voorwaarts hebben geduwd omdat het nu bijna examens zijn voor de kinderen.
Omdat Richard niet meer aanwezig is valt alles op de schouders van de “headteacher”. Natuurlijk is deze het niet gewoon om een school te runnen en al zeker niet om een weeshuis draaiende te houden. Soms zoekt hij steun en kennis bij ons waardoor wij meer en meer een administratieve taak krijgen.

Over het algemeen proberen we nog van Uganda te genieten, maar het begint moeilijk te worden om altijd het hoofd recht te houden. We weten dat een persoon met het grootste hart in de wereld onschuldig is opgesloten! Ook het huis waarin we nu leven (het huis van richard) verreist geld voor huur, elektriciteit, water,… al deze problemen zullen nog opgelost moeten worden. Al een geluk dat we nog kunnen rekenen op de (financiële) steun van onze ouders. We willen altijd groot zijn, maar op zulke momenten zijn er maar een paar mensen naar wie je je kan keren.

We hebben al momenten gehad waarin we onmiddellijk naar huis wilden, maar langs de andere kant willen we ons project nog goed afsluiten. 1 Mei organiseren we een grote afsluitdag in de school. De komende weken zullen we deze dag voorbereiden met dansjes, gymshow, zelfs zullen we zorgen voor een “buikschuif”!

Deze stage betekent voor ons zeer veel. We hebben hier al zoveel problemen moeten oplossen en zoveel moeten relativeren dat we in de toekomst er zeker en vast als betere  mensen zullen uitkomen!

Peace!

Nick in de gevangenis

Zaterdagochtend belde Richard op de gsm van Nick en vroeg of wij de kinderen wilden begeleiden naar het trainingscentrum van Butabika. Hier gaan de kinderen heen om een presentatie op te voeren met traditionele dansen, liederen en toneelstukjes. Tijdens de voorstelling werd Richard opgebeld door zijn moeder. Ze zei dat hij meteen naar huis moest komen omdat er problemen zijn. Ik werd meteen ongerust en dacht aan de kidnappers. Ik belde meneer Akibua en bracht hem op de hoogte van Richard’s telefoontje.

Na een uur komt meneer Akibua naar Butabika en vraagt ons mee naar buiten. Onze vriend vertelde ons dat Richard nu gearresteerd werd wegens verkrachting van een 15-jarig meisje.

Nick, meneer Akibua en ik sprongen op de boda boda en reden snel naar het politiestation katwe, waar ze Richard ondervroegen. Net zoals de dag voordien maakten Richard, meneer Akibua, Nick en ik een verklaring.  Het ging er echt heel onprofessioneel aan toe! De kidnapper ,  Richard en Fiona ( het “misbruikte” meisje) zaten in dezelfde kamer toen ze alle drie verhoord werden. Fiona stond onder druk en durfde niet anders dan het verhaal van de kidnapper te bevestigen.  Een DNA-onderzoek is hier dan ook geen optie want de politie stikt hier van de corruptie! Toen we allen onze verklaringen hadden ingediend besloot de politieman van het onderzoek Richard, Nick , meneer Akibua en mij te arresteren. Mijn mond stond vol tanden! Nick en ik in de gevangenis!? Meneer Akibua werd gearresteerd wegens het achterhouden van informatie voor de politie, Richard voor kindermisbruik en tot slot Nick en ik voor het omkopen van de politie ( want er was een politieman zonder uniform aanwezig bij de overhandiging van het geld).

Ik ben nog nooit zo bang geweest. Nick en ik zouden in een aparte cel moeten slapen. Nick vertelde de politieman dat hij het geld had overhandigd en niet ik. Dat veranderde de zaak. De agent liet mij vrij , maar Nick moest blijven. Nick en ik hadden de hele dag niet gegeten omdat we te weinig tijd hadden, met als gevolg dat Nick flauw viel.  Ik was helemaal in paniek en sloeg op zijn wangen om reactie te krijgen. Ik ben snel cola gaan halen en toen werd hij terug beter.  Wanneer ik de ene lading tranen weg veegde kwam er al weer een andere lading. Op dat moment zei Nick tegen mij: “ Jill ik zie je graag en ik wil met je trouwen.” Op dat moment begon ik nog harder te wenen en mijn adem stokte ervan. Nick vertelde me: “ Ik wou het je op je verjaardag vragen, maar nu moest ik het kwijt. “Kijk thuis in mijn nachtkastje, daar ligt een ring voor jou…”

Kort daarna moest ik het politiestation verlaten en Nick bleef samen met meneer Akibua achter. Die nacht heb ik het thuisfront gebeld gewoon om een luisterend oor te kunnen hebben. Daarna probeerde ik de Artesis hogeschool te bereiken, maar helaas bereikte ik enkel het antwoordapparaat.  Ik heb die nacht anderhalf uur proberen te slapen. ’s Morgens vroeg riep ik een boda naar me toe die me naar Nick toe zou brengen.  Ik kwam het politiebureau drijfnat binnen en vroeg aan het bureau naar de blanke man die gisteren hier moest overnachten. Ik zag hem op het einde van de gang staan en liep naar hem toe. Ik denk dat ik hem buina dood genepen had!

Om 15 uur werden Nick en meneer Akibua vrijgelaten, maar helaas moest Richard nog blijven.

Kus Nick en Jill

Richard ontvoerd!

Vrijdagochtend om 4 uur werden we door 4 meisjes van de school wakker gemaakt. “They took  Richard”! Richard werd die ochtend ontvoerd door 4 mannen en hij mocht niet spreken tegen de meisjes toen ze hem brutaal meesleurden. Nick belde meneer Akibua, een vriend van Richard die werkt bij de politie in Uganda.  Meneer Akibua kwam meteen naar ons huis wanneer we hem vertelde aan de telefoon  wat er gebeurd was. 

Diezelfde ochtend moesten Nick en ik naar het gerecht gaan in Luzira voor de zaak van Fatuma. De vrouw die 180 000 shillings (= 60 euro) van ons had gestolen.  Het gebouw van het gerecht zag er uit als een woonkamer met 6 lange houten banken voor het publiek, twee bureaus voor de rechter en tolk plus een soort hokje van heuphoogte voor de beschuldigde, Fatuma.  Eerst moest Nick zijn getuigenis afleggen en daarna ik. Ik werd vriendelijk verzocht om buiten te gaan staan wanneer Nick zijn verhaal voor de tweede keer deed. Vervolgens was het mijn beurt en ik voelde me erg zenuwachtig. Eerst moest ik mijn rechterhand opsteken en zweren dat ik de waarheid en niets dan de waarheid zou vertellen plus nog wat blablabla.  Ik heb zeker 8 keer gevraagd om te herhalen wat ze zegden. Engels kan ik redelijk goed , maar Engels van de films is toch nog anders dan het  Afrikaanse Engels moet ik zeggenJ.

Wanneer we het gebouw uitstapten kwamen we de zus van Richard tegen die ons meer wist te vertellen over de verdwijning van Richard. Ze vertelde ons dat Richard beschuldigd wordt van kindermisbruik. Richard zou een 15-jarig meisje van onze school misbruikt hebben volgens deze mensen. Één van de kidnappers is de pleegouder van het slachtoffer en wilde het hier duidelijk niet bij laten. De ontvoerders wisten ons te vertellen dat we naar een plein in Sambia moesten komen met 1 miljoen shilling (= 333 euro).  Nick en ik namen samen met de zus van Richard een boda boda naar het plein.

Twee minuten nadat we arriveerden op het plein kwam er een witte Toyota naar ons toe gereden. Drie mannen stapten eerst uit, daarna kroop Richard uit de auto en kwam al mankend naar ons toe. Nick vroeg aan de mannen of hij en ik privé konden praten met Richard. Dit was geen probleem voor hen. Richard vertelde ons met tranende ogen dat ze hem beschuldigen van kindermishandeling  en ze hem met een ijzeren staaf hebben geslagen op beide knieën, ellebogen en enkels.  Op dat moment kon ik mijn eigen tranen niet de baas en rolden ze vloeiend over mijn wangen naar beneden. De ontvoerders kwamen dichterbij en vroegen 1 miljoen shilling om Richard te laten gaan en hm niet te vervolgen.  Nick en ik waren bang dat ze Richard verder zouden slaan en daarom overhandigde Nick het geld aan één van de gruwelijke mannen.

Na de ontmoeting met de ontvoerders reden we naar huis om even uit te rusten. Na onze korte rust wandeldal we naar kitintale politiekantoor. Richard, meneer Akibua, Nick en ik maakten allen aan aparte verklaring.

Hopelijk blijft het bij dit incident en hoeven we dit niet meer mee te maken.

Kus Nick en Jill

Nick en Jill in Kamuli

Dit weekend was het onze beurt om naar Kamuli te gaan waar Daan en Jesse verblijven. Waar zij verblijven zagen we heel veel luxe als we het vergeleken met onze verblijfplaats. Daan en Jesse hebben een soort huisje ter beschikking gekregen, uitgerust met 2 slaapkamers, een zitkamertje, douche en last but not least een ZIT-toilet!  Nick en ik mochten in het huisje naast Daan en Jesse verblijven met bijna dezelfde accommodatie.  De school “ Sint Joseph” is geleid door broeders en omvat een enorm stuk grond. Wat Nick en mij heel erg interesseerde waren hun sportvelden! Ze hebben een voetbal- , handbal- , volleybal- , en basketbalveld.  Toen Daan en Jesse bij ons in Luzira op bezoek waren maakten ze samen met ons een voetbaldoel en nu organiseerden Nick en ik in Sint Joseph een volleybalmatch.  Het was heel leuk om met de jongeren te spelen, er waren aardig wat handige jongens bij!

Na ons bezoek trokken we met het hout-duo op safari  naar Murchison Falls. Dit was een geweldige ervaring! We hebben gigantische wildwaterbanen gezien, giraffen, olifanten, buffels, antilopen, neushorens en veel meer.

Tot zo ver onze ontspanningsdagen. Donderdag gingen we terug naar school en zagen we dat ze leerlingen niet stilgezeten hebben tijdens onze 5 dagen afwezigheid. Op maandag  heeft Esery zich op de atletiekmeeting kunnen kwalificeren om deel te nemen aan de selecties voor  het nationale team discus en speerwerpen.  Ze beheerst de technieken als geen ander en dat geeft Nick en mij enorm veel voldoening om dat te zien! Toen we de school binnen liepen zagen we dat de nieuwe klaslokalen gebouwd waren zoals de inspectie het verwachtte.  Ik wil nogmaals vermelden dat Nick en ik, de Rotary club en de mama van Nick hier een heel groot aandeel in hebben gehad om dit te verwezenlijken!  Merci  Rotary en Lusia!!! 

Bovendien ontroerde het ons heel erg  dat ze in koeien van letters de naam van ons project: “ Sports around the globe: A new challenge in Africa” op de zijgevel van de nieuwe klaslokalen geplaatst hadden.

Gisteren zijn we naar de school gegaan om de afmetingen voor de regenpijpen op te meten. Volgende keer zullen we deze regenpijpen, een watertank en waterinstallatie laten installeren. Drinkwater en hygiëne zijn basisbehoeften die elke mens nodig heeft. Als dit er niet zou zijn zou ons project ook niet ten volle kunnen slagen. Hierbij wil ik mijn bomma en mama bedanken voor hun sponsoring om dit mogelijk te maken. Dank u, dank u, dank u !!!!!

Vandaag gaan we met de kinderen trainen om maandag een wedstrijd volleybal en korfbal te spelen tegen de  school “Lakeside”. Lakeside zal zijn beste beentje moeten voorzetten!

Doei iedereen!!!

Alle reacties op onze blog zijn  welkom ! J

Daan en Jesse op bezoek.

Dit weekend zijn onze collega-studenten op bezoek geweest in de Baden powell memorial.  De jongens zitten in de opleiding hout op de artesis hogeschool en voeren hun project uit in de stad Kamouli.  Op zaterdag werden ze door de school hartelijk verwelkomt met bloemen, traditionele dansen, gezang  en frisdrank.  Ze waren helemaal onder de indruk van de voordracht  die de kinderen voor hen gemaakt hadden.  Na het optreden van de kinderen speelden we een wedstrijdje volleybal. De leerkrachten: Nick, Daan, Jesse, Denyse, Richard en ikzelf tegen onze leerlingen van het zevende jaar. We hebben veel gelachen en de wedstrijd gewonnen J !

Daarna was het tijd voor werken. Voor ons sportproject wilden we de speelplaats een sportief kleedje aantrekken. Dit is voor een groot deel al gelukt met onze basketbalring, volleybalveld en allerlei soorten ballen , racketten en paletten die tijdens de speeltijden ter beschikking gesteld worden voor de kinderen. Maar een voetbalgoal mag hier absoluut niet aan ontbreken als dit de favoriete sport van de kinderen is dachten Nick en ik. Daarom hebben we de hulp van Daan en Jesse ingeschakeld. Ze hadden een doel op papier getekend en materiaal zoals een zaag, houtlijm, potlood, meter en beitel meegenomen.  We kochten samen houten palen en nagels om aan de slag te gaan. Het resultaat mocht gezien worden! Een mooie, stevige en zelfgemaakte goal!

Knap werk jongens, dit verdient een lekker fris biertje! ’s Avonds aten we een lekkere hamburger met frietjes in Red Chilli en vervolgens reden we met de boda boda door naar Iguana. 

De dag nadien vetrokken Daan en Jesse terug naar Kamouli. Ze lieten voor ons hun materiaal achter zodat we deze week zelf het tweede voetbaldoel konden maken. Vrijdag gaan Nick en ik naar de jongens in Kamouli en brengen we de materialen mee.

Dit noem ik nog eens vakoverschrijdend werk!

Dankjewel Daan en Jesse!

Dag allemaal en tot de volgende!!!

FATUMA

Vandaag hebben we weer groot nieuws! Gisteren net voor we naar de school gingen om de bedden in elkaar te steken gingen we overhuis om het geld op te bergen en om een memorycard van onze camera te halen. Toen we terug thuis kwamen telde ik het geld na en vond ik 80.000 (23 euro) shilling te weinig in onze bundel. Ik sprak er met Richard over en we vonden het geld niet terug. We dachten dat we misschien het geld onderweg verloren waren.

Vandaag kwam de nieuwe huismeid naar ons toe (ze werkt nu 2 dagen voor ons) en begon ons vragen te stellen of we haar konden helpen, of we haar kinderen mee wilden opnemen in baden powell, … Na deze vragen betrouwde ik haar niet meer en deed de deur op slot toen we gingen lesgeven. Toen we terugkwamen  was er niemand in het huis geweest behalve de meid.
We begonnen een filmpje te zien om even uit te rusten en de meid vroeg of ze onze kamer kon kuisen. Met het grootste vertrouwen lieten we dit toe.
Nadat de film gedaan was gingen we vertrekken om sportmateriaal te kopen voor de kinderen. Op dat moment vroeg Fatuma of ze mocht beschikken (al hoewel ze nog avondeten moest maken). Toen we het geld wilden nemen om te vertrekken merkte ik direct dat er 100.000 shillings (33 euro) te weinig was. Onmiddellijk wist ik dat de meid er iets mee te maken had. Direct liet ik Richard de meid terugbellen zodat ze terug naar huis kwam. Ondertussen was Richard ook al terug gekomen.

Na urenlange discussie vertrok Jill  en ik om de Richard en de vrouw alleen te laten. Ondertussen was mister Akiibuwa (een politievriend van Richard) ook langs gekomen om de vrouw te ondervragen. Plots kregen we telefoon dat we naar het politiestation moesten komen omdat ze de vrouw naar daar gingen brengen. De vrouw bleef ontkennen.

Aangekomen op het politiestation herkende de politie de vrouw meteen. Blijkbaar was ze vroeger meid bij 2 Italiaanse mannen en heeft ze er 20.000.000 shillings gestolen. Nadat Jill, Richard en ik een verklaring hadden afgelegd werd de vrouw onderzocht en opgesloten in de gevangenis. Morgen staat ze terecht op de rechtbank. We zijn zeer benieuwd hoe alles zal uitdraaien.

Richard heeft de meid in dienst genomen op aanraden van zijn moeder. Dit is de laatste keer dat hij iemand vreemd vertrouwt in zijn eigen huis!

Ik hoop dat we de 60 euro terug krijgen en dat de vrouw eindelijk haar les zal leren!

Het was een bewogen dag en de grootste bezorgdheid van Richard was dat wij (alle blanken) de Ugandezen niet als dieven mogen aankijken.

We krijgen hier elke dag meer en meer levenservaringen, maar nu mag het negatieve toch stoppen hoor :D

PS: Ja mama, ik hoor je het al denken à Ik heb het u gezegd he!  :D  (hate it when moms are always right!)